top of page

_OM HET GAT TE DICHTEN.  (2017)

We duiden chaos tot structuren, categoriseren de uren, de dagen,

maar vergeten te vragen. De

kaders verkleinen, verfijnen ja het

is schrijnend. Rauwe randen

gladgestreken we willen doorbreken,

wreken. Toch blijven we spreken

in een ritmisch verleden_

Ik val flauw van bevlieging, ben

benauwd van geluk. Ik duik naakt

in het water, proef de eenvoud,

slaak een zucht. Mijn remmen

raken versleten en het gaspedaal

zit klem. De tijd ben ik vergeten,

beweeg alleen voort op jouw stem.

Kom onbezonnen tot bezinning,

denk aan hoe dit ooit begon. De

wildgroei kan beginnen, leef nu,

want nu wordt toen_

De situatie die lift en verbaast, verrast en onthaast. Haast alle lijnen verdwijnen, overstijgen de kaders, het zijn en, de kleuren, de geuren, gevoel of humeur. Het vormt diepe kuilen in m’n wangen en voedt het verlangen geheel te  verdampen. De toestand die verlamt en bevredigt, ontwricht en verenigt. Ontketent een geluidloze regenbui, maar het suist en het dondert. Blijf toch verwonderd hoe bijzonder en duik nogmaals diep

kopje onder_

In het zilte nat vol twijfel en verwarring

wil ik me begeven, me vervreemden

van het bekende naar het niet weten.

Begeer de verrassing van troebele

aard, ontstijg de ruis en wring me uit.

Waar zo even dit gegeven ontstond,

wankel ik tot leven, het is begonnen

ben verwonderd dat het kleven aan discomfort de harmonie overwon_

Copyright © Vera van Dam 2018.

bottom of page