_OM HET GAT TE DICHTEN. (2017)
We duiden chaos tot structuren, categoriseren de uren, de dagen,
maar vergeten te vragen. De
kaders verkleinen, verfijnen ja het
is schrijnend. Rauwe randen
gladgestreken we willen doorbreken,
wreken. Toch blijven we spreken
in een ritmisch verleden_
Ik val flauw van bevlieging, ben
benauwd van geluk. Ik duik naakt
in het water, proef de eenvoud,
slaak een zucht. Mijn remmen
raken versleten en het gaspedaal
zit klem. De tijd ben ik vergeten,
beweeg alleen voort op jouw stem.
Kom onbezonnen tot bezinning,
denk aan hoe dit ooit begon. De
wildgroei kan beginnen, leef nu,
want nu wordt toen_
De situatie die lift en verbaast, verrast en onthaast. Haast alle lijnen verdwijnen, overstijgen de kaders, het zijn en, de kleuren, de geuren, gevoel of humeur. Het vormt diepe kuilen in m’n wangen en voedt het verlangen geheel te verdampen. De toestand die verlamt en bevredigt, ontwricht en verenigt. Ontketent een geluidloze regenbui, maar het suist en het dondert. Blijf toch verwonderd hoe bijzonder en duik nogmaals diep
kopje onder_
In het zilte nat vol twijfel en verwarring
wil ik me begeven, me vervreemden
van het bekende naar het niet weten.
Begeer de verrassing van troebele
aard, ontstijg de ruis en wring me uit.
Waar zo even dit gegeven ontstond,
wankel ik tot leven, het is begonnen
ben verwonderd dat het kleven aan discomfort de harmonie overwon_
Copyright © Vera van Dam 2018.